Nasze Kochane Psy :D

neli · Administrator

Historia

Mówiąc o historii chihuahua musimy zdawać sobie sprawę z tego, że wiele jest w niej legendy, mniej prawdy. Według niektórych wersji przodkiem chihuahua był podobno mały pies „techichi” trzymany w Meksyku. Nie znamy dokładnego znaczenia tego słowa, prawdopodobnie jest to odpowiednik dzisiejszego słowa „pies”. Pies ten należał do Toleków będących starym ludem rolniczym. Zostali oni podbici przez Azteków, których królestwo zniszczyli natomiast Hiszpanie.
Z pewnością Aztekowie trzymali zwierzęta domowe, w tym również psy, prawdopodobnie jednak zniknęły one wraz z upadkiem kultury Azteków. W Muzeum Narodowym w Mexico City wystawione są psy z minionych czasów podobne do chihuahua. Są one bardzo małe, mają chude nóżki i wykrzywiony grzbiet.
W 1970 roku w roczniku brytyjskiego klubu hodowców chihuahua ukazał się artykuł niejakiej E. Gooldchild będącej jedną z pierwszych brytyjskich hodowczyń psów rasy chihuahua. Na podstawie swoich żmudnych badań i dociekań doszła ona do wniosku, że pies rasy chihuahua przybył około 700 roku p.n.e. Z Egiptu na Maltę. Autorka artykułu przytacza wiele dowodów na poparcie tezy – pytanie, skąd pochodzi rasa pozostaje nadal otwarte.
Od roku 1900 chihuahua zaczął zadamawiać się w Stanach Zjednoczonych. W roku 1884 po raz pierwszy został pokazany na wystawie w Filadelfii jako „terier chihuahua”, w 1904 roku zarejestrowano pierwszych przedstawicieli rasy w księdze hodowlanej Kennel Club. W tym samym roku w USA wystawiono łącznie pięć chihuahua, w roku 1916 liczba wystawionych psów wzrosła do 50.
Od 1860 roku pieski te zaczęły się czasami pojawiać w Anglii, rasa ta nie była jednakże hodowana. Gdy w roku 1952 założono Brytyjski Klub Chihuahua, żyło jedynie osiem psów tej rasy. Liczba przedstawicieli od tego momentu zaczęła jednakże systematycznie wzrastać i w roku 1969 wynosiła już 4149 psów.
W roku 1965 odmianę krótkowłosą i długowłosą rozdzielono na dwie rasy, zezwolono jednakże na ich krzyżowanie.

Wzorzec

Pochodzenie: Meksyk

Wrażenie ogólne: jest to pies o krępym ciele, którego cechami najistotniejszymi są: głowa w kształcie jabłka i ogon średniej długości, który jest noszony wysoko i zagięty lub lekko zawinięty z końcem ogona skierowanym w stronę lędźwi.

Ważne proporcje: długość tułowia przekracza nieznacznie wysokość w kłębie, ceniony jest tułów prawie kwadratowy, szczególnie u samców. U suk – ze względu na funkcje rozrodcze – dopuszczalny jest tułów nieco wydłużony.

Charakter: żywy, czujny, ruchliwy i bardzo odważny.

Głowa: Czaszka zaokrąglona, w kształcie jabłka (cecha charakterystyczna rasy) z obecnością małego ciemiączka lub bez niego.

Stop: wyraźnie zaznaczony, głęboki i szeroki, podkreślający mocne wysklepienie okolicy czołowej powyżej pyska.

TRZEWIOCZASZKA
Nos: krótki, dość szeroki, wszystkie kolory dopuszczalne.

Kufa krótka, z profilu prosta, szeroka u nasady, zwęża się stopniowo w kierunku nosa.

Wargi: suche, zwarte.

Policzki: słabo rozwinięte, bardzo suche.

Uzębienie: zgryz nożycowy lub cęgowy. Tyłozgryz, przodozgryz jak również inne wadliwe typy zgryzu powinny być negatywnie i surowo oceniane.

Oczy: duże, okrągławe, nie wyłupiaste, bardzo wyraziste, bardzo ciemne w kolorze. Oczy jaśniejsze są dopuszczalne, lecz nie są cenione.

Uszy: duże, stojące, szerokie u nasady zwężają się stopniowo ku zaokrąglonym nieco końcom. W spoczynku skierowane na zewnątrz pod kątem 45°.

Szyja: górna linia nieco łukowata, średniej długości, grubsza u psów niż u suk. Skóra szyi bez łałoku. U odmiany długowłosej obecność dłuższej szaty tworzącej kryzę jest nadzwyczaj pożądana.

Tułów: zwarty i mocnej budowy. Linia grzbietu prosta. Kłąb słabo zaznaczony. Plecy krótkie i mocne. Lędźwie dobrze umięśnione. Zad szeroki i mocny, nie opadający.

Klatka piersiowa: szeroka, nisko zawieszona, dobrze wysklepiona, widziana z przodu – pojemna, lecz nie przesadnie, z boku sięga do łokci, nie beczkowata. Linia dolna – czysto zarysowana poprzez podciągnięty brzuch. Brzuch bez talii dopuszczalny, lecz nie jest ceniony.

Ogon: osadzony wysoko, umiarkowanej długości, szeroki u nasady, stopniowo zwęża się ku końcowi. Sposób noszenia ogona jest szczególną cechą rasy: jest noszony wysoko, zagięty lub lekko zawinięty w półkole z końcem ogona skierowanym ku lędźwiom. Nadaje to ciału harmonię i równowagę. Owłosienie ogona różni się w zależności od odmiany: u długowłosej przypomina pióropusz. W spoczynku ogon opuszczony z małym zagięciem w części końcowej.

KOŃCZYNY
Przednie: proste i dobrej długości. Z frontu tworzą wraz z łokciami linię prosta, oglądane z profilu pionowe, aż do lekko ugiętych nadgarstków, mocne i giętkie. Łopatki suche, umiarkowanie umięśnione, z dobrym kątowaniem w stawie łopatkowo-ramiennym. Łokcie ściśle przylegające do tułowia, dające niezbędną swobodę ruchu.

Tylne: prostopadłe do podłoża i równoległe do siebie są dobrze umięśnione, ich kościec jest proporcjonalny długością do kośćca kończyn przednich. Dobre kątowanie stawów biodrowych, kolanowych i skokowych. Staw skokowy wyraźny, dobrze rozwinięty, nisko nad podłożem. Oglądane z tyłu stawy skokowe są ustawione prosto i równolegle, nie skierowane ani zbieżnie, ani na zewnątrz.

Łapy: bardzo małe i owalne z dobrze rozdzielonymi palcami. Ani nie wydłużone (łapa zajęcza) ani łapa kocia. Pazury wyraźnie łukowate i umiarkowanie długie. Opuszki bardzo dobrze rozwinięte i elastyczne. Szczątkowe palce należy usuwać.

Ruch: długi wykrok, sprężysty, energiczny i niezmordowany ruch. Posuwista akcja kończyn tylnych w ślad za mocnym wykrokiem kończyn przednich.
Oglądane z tyłu stawy skokowe poruszają się w linii prawie równoległej, ślady kończyn tylnych pokrywają się ze śladami kończyn przednich. Wraz z e zwiększającą się prędkością kończyny mają tendencję do zbliżania się do linii pośrodkowej ciała (ruch jednośladowy). Ruch pozostaje sprężysty, swobodny i lekki z wysoko uniesiona głową i prostym grzbietem.

Skóra: gładka i elastyczna na całym ciele.

Szata: istnieją dwie odmiany szaty w tej rasie:
a) krótkowłosa: szata jest krótka i przylegająca na całym ciele. Przy obecności podszycia szata jest nieco dłuższa. Szata rzadsza jest dopuszczalna w okolicy gardła i na brzuchu. Nieco dłuższy włos na szyi i ogonie. Zupełnie krótki na twarzoczaszce i uszach. Szata błyszcząca i delikatna, Psy bezwłose nie są akceptowane.
b) Długowłosa: szata powinna być delikatna i jedwabista, prosta lub lekko falista. Cenione jest niezbyt gęste podszycie. Szata jest długa i tworzy kryzę wokół szyi, pióra na uszach, tylnej części kończyn i łapach oraz pióropusz na ogonie. Psy z szatą o strukturze i objętości jak u maltańczyka nie są akceptowane.

Kolor szaty: wszystkie kolory i odcienie, jak i ich zestawienia są dozwolone.

Wielkość i waga: w tej rasie nie mierzy się wysokości, lecz jedynie wagę.

Waga: między 500 g a 3 kg.
Okazy ważące miedzy 1 a 2 kg są preferowane. Okazy, których waga przekracza 3 kg, są dyskwalifikowane.

Wady: wszystkie odchylenia od opisanych powyżej cech należy uważać za wady i oceniać je w proporcji do stopnia.
- wąska czaszka
- małe oczy, osadzone głęboko lub wyłupiaste
- długa kufa,
- szpiczaste uszy
- krótka szyja,
- grzbiet karpiowaty lub zapadnięty,
- długi tułów,
- krótkie kończyny,
- odstające łokcie,
- zbieżne kończyny tylne,
- wąska klatka piersiowa lub płaska,
- spadzisty zad,
- źle osadzony, skręcony lub krótki ogon,
- tyłozgryz lub przodozgryz,
- brak zębów,
- zniekształcona szczęka lub żuchwa,
- dodatkowe zęby,
- zwichniecie rzepki.

Wady dyskwalifikujace:
- u odmiany długowłosej – osobniki z bardzo długą, delikatną szatą, jak u maltańczyka,
- u odmiany krótkowłosej: miejsca bez włosa (łysinki),
- wiszące uszy, krótkie (małe) uszy,
- brak ogona (bezogoniastość)
- waga ponad 3 kg,
- okazy przesadnie wydłużone,
- osobniki wychudzone i wyniszczone.

Uwaga: samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra, zupełnie opuszczone do worka mosznowego.